გიორგი ცინცაძე ოცი წელი საქართველოს იმ ეროვნული საკალათბურთო ნაკრების წევრი იყო, რომელსაც ქვეყნისთვის არაერთი გამარჯვება მოუტანია. გიორგიმ სანაკრებო კარიერა 26 თებერვალს დაასრულა, თუმცა მისი ზედმეტსახელი ბუ ყველას გულსა და გონებაში დარჩება. იგი ამჯერად ჩვენი ვიდეორუბრიკის #OK! ჭიქა ყავასთან სტუმარია და იგი ისაუბრებს იმ დასამახსოვრებელ მომენტებზე, რომლებითაც ქართველ ხალხს თავი დაამახსოვრებინა.
რუბრიკის პარტნიორია მალონგო 
გიორგი საიდან მოდის ბუს ისტორია?
სრული ავტორიზაცია ეკუთვნის ჩემს ბავშვობის მწვრთნელს ომარ ლებანიძეს, რომელმაც საკმაოდ პატარა ასაკში შემარქვა. საიდან გადაწყვიტა რომ ბუ ზუსტად არ ვიცი, მაგრამ ალბათ პასების გადაცემის დროს მაქსიმალურად ვატრიალებ თავს და ბუც ხომ 360 გრადუსით ტრიალდება, მანდედან მოდის ინსპირაცია.
რამ გამოიწვია კალათბურთის მიმართ ინტერესი?
მამაჩემი იყო ადრე კალათბურთელი და დედაჩემსაც ფეხბურთზე მეტად ეს სპორტი მოსწონდა. მიზანთან ერთად მონდომებაც მქონდა, შემდეგ ნიჭიც აღმომაჩნდა და ცალსახად მხოლოდ კალათბურთს გავყევი. შეიძლება ითქვას, რომ მალევე მივაღწიე წარმატებას, 17 წლის ასაკში უკვე ეროვნულ ნაკრებში ვიყავი და ფაქტობრივად ისე გამოვიდა, რომ განწირული იყო ჩემი კარიერა კალათბურთისთვის.
რას ნიშნავს იყო ნაკრების წევრი თქვენთვის?
ჩემთვის 90-იან წლებში კუმირები იყვნენ ის მოთამაშეები, რომლებთან ერთადაც შემდეგ ნაკრებში ვითამაშე და ეროვნული მაისურით გადაჭედილ სპორტის სასახლეში გამოვედი. ეს იყო ენით აღუწერელი გრძნობა და ასევე ყველაზე დასამახსოვრებელი წუთები ჩემს კარიერაში. 20 წელი შეიძლება ძალიან ბევრი ჩანს, თუმცა რომ გადავხედო თითოეული მატჩი და გრძნობა მახსოვს, რადგან ეროვნულ ნაკრებში თამაში სხვა ემოციაა. აქ არ თამაშობ შენი კარიერისთვის, ფინანსური კეთილდღეობისთვის, გამოდიხარ შენი ქვეყნისთვის, დროშისთვის და იმ ბიჭებისთვის, რომლებთან ერთადაც თამაშობ. ყველას თითო აგური დაუდია ამ პროცესში და მეც ერთ-ერთი ვარ, ამიტომ მეამაყება ნაკრების წევრობა ნამდვილად.
თქვენს კარიერაში რომელ წლებს გამოარჩევდით?
26-27 წლიდან 33 წლამდე არის კარიერული პრაიმი,სადაც ფიზიკურადაც და გონებრივადაც ჩამოყალიბებული სპორტსმენი ხარ,ემოციურადაც მდგრადი ხარ და ალბათ ეს 7-8 წელი ითვლება სპორტში მნიშვნელოვნად. მეც მაგ პერიოდს გამოვყოფდი.
აპირებთ კალათბურთის მიმართულებით საქართველოში სამწვრთნელო კარიერის დაწყებას?
ვალდებულად ვთვლი თავს რომ რაღაც პერიოდი კალათბურთში უნდა დავრჩე. რადგან თუ რამე მაქვს და ცხოვრებაში ვნახე, დიდწილად კალათბურთის დამსახურებით და მეც მინდა დავუბრუნო უკან თუ შევძლებ ან გამოადგება ვინმეს, რა თქმა უნდა.
რა გრძნობაა, როცა იმ ნაკრების თამაშის ყურება გიწევს ტრიბუნიდან, რომლის წევრიც 20 წელი იყავი?
ზოგიერთი ის ბიჭი, ვინც დღეს ნაკრებშია, დაბადებულიც არ იყო მე რომ ვთამაშობდი და ამდენი წლების შემდეგ, უბრალოდ რომ აღარ ხარ მისი ნაწილი, რთულია ემოციურად. ცხოვრება ასეა, ახალგაზრდები, უკეთესი მოთამაშეები მოდიან და უნდა დავუთმოთ. ყოველთვის ნაკრების წევრი ვიქნები შინაგანი შეგრძნებით მაინც და თუ დახმარება დასჭირდათ, ყოველთვის მათ გვერდით ვიქნები.
