ჭიშკარში სევდიანი ღიმილით შეგვეგება. გარემო, რომელშიც ცხოვრობს, მასავით უბრალო და ღრმაა – გვირილებით მოფენილი ეზო, სახლში ბევრი წიგნი და ხელნაწერები, რომელში ჩაჭყეტვაც ძალიან მომინდა, მაგრამ ვერ გავბედე. მადლიანი სიღრმე გიყურებს ტარიელ ხარხელაურის თვალებიდან. 30 წლამდე წერდა და ხევდა. ცხვარში 12 წელი გაატარა – საკუთარ თავს ეომებოდა. მერე შვილის მკვლელს აპატია. თქვენ რომ წახვალთ, უნდა ვიფიქრო, რისთვის მოხვედით და ჩემგან რა წაიღეთო. მე არ ვიცი, რა დავუტოვე, მაგრამ იმ დღეს საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ სიდიადე უბრალოებაშია.
