წლებს არასდროს მალავს. ალბათ, იმიტომ, რომ 84 წლისაა და შესანიშნავად გამოიყურება. სიყმაწვილის განვლილ გზებს დიდი მონატრებითა და სიყვარულით იხსენებს. ყველაფერი კი ფილარმონიით დაიწყო და საოცარი პოპულარობით დაგვირგვინდა. 80-იან წლებში ჩიხლაძეების დუეტმა მთელი საქართველო აამღერა და არავის ტოვებდა გულგრილს… სავსე დარბაზები, გასტროლები და, რაც ყველაზე მთავარია, ხალხის დიდი სიყვარული… უფრო ვრცლად კი ამ ყველაფერზე ქალბატონი მაყვალა ჩიხლაძე მოგვიყვება.
ქალბატონო მაყვალა, სიმღერის გარეშე თუ წარმოგიდგენიათ ცხოვრება?
სიმღერა ჩემი სიცოცხლის ელექსირია – ეს მაცოცხლებს, ეს მაძლიერებს… ისე არ გავა ხოლმე ორი-სამი დღე, რომ გიტარა ჩემთვის მაინც არ ავიღო ხელში და არ ვიმღერო… წარმოიდგინეთ, 5 წლიდან ვმღერი, თვითონ ვაწყობდი აკორდებს…
როგორ დაიწყო ყველაფერი?
გაინტერესებთ, როგორ მოვხვდი ფილარმონიაში? 1969 წელს თენგიზ ჩანტლაძის ჯგუფში ამიყვანეს, როგორც მოლაპარაკე მსახიობი… „მხოლოდ სიცილით“ – ასე ერქვა მინიატიურების თეატრს. ერთი წელი ვიმუშავე იქ და მერე მივხვდი, რომ სიმღერის გარეშე არ შემეძლო… ამ დროს გავიცანი არჩილ ჩიხლაძე – ისეთი ლამაზი ხმის ტემბრი ჰქონდა არჩილს და ჩვენი ხმებიც ერთმანეთს ისე ბუნებრივად შეერწყა… ასე შეიქმნა ჩვენი დუეტი და ყველაფერიც აქედან დაიწყო. სიმღერამ მე და არჩილი უცებ დაგვაკავშირა…
და პოპულარობა რომ მოვიდა?
ამას არც კი ვანიჭებდი დიდ მნიშვნელობას და არ ვაქცევდი ყურადღებას. მე ჩემს საყვარელ საქმეს ვაკეთებდი – ვმღეროდი… ისე მოხდა, რომ ხალხმა ეს სიმღერები აიტაცა… მერე იყო კონცერტები, გასტროლები… გავსებული დარბაზები – მახსოვს, საკონცერტო დარბაზში რომ გამოვდიოდით და „სიჭაბუკეს“და „კართან მოდგა შემოდგომას“ ვმღეროდით, მსმენელი და მაყურებელი ცრემლებს იწმენდდა.
და როგორია ის შემოდგომა, კართან რომ მოდგა – დღეს?
საერთოდ მე შემოდგომა ძალიან მიყვარს, ყველანაირი ფერი რომ ხარობს ბუნებაში – თვითონაც შემოდგომაზე ვარ დაბადებული და, ალბათ, ამიტომაც… კომპოზიტორმა, ოთარ თევდორაძემ, პირადად ჩვენ მოგვიტანა ეს სიმღერა და გვთხოვა, იქნებ შეასრულოთო… მერე ჩვენს სავიზიტო ბარათად იქცა… იტალიურადაც კი არის ნათარგმნი…
დღემდე ბევრ შემსრულებელთან ერთად შეგისრულებიათ ეს და სხვა სიმღერებიც, რამდენად მომხრე ხართ, რომ ძველი ახლებური ვერსიით გაკეთდეს?
ვანო თარხნიშვილთან, გიორგი გაბუნიასთან, ნიკა ნანიტაშვილთან, ზაზა ჩხარტიშვილთან, ზურა მანჯავიძესთან, სულ ბოლოს „მგზავრების“ გიგისთან ერთადაც შევასრულე. თანამედროვეობის ელფერი შესაძლოა ყველა ახალ დუეტსა და ძველ სიმღერაში შეიტანო, მაგრამ ისე არ უნდა შეცვალო მელოდია, რომ კომპოზიტორი დაიკარგოს… ვფიქრობ, ჩვენმა თაობებმა ის მელოდიები არ უნდა დაკარგონ, რაც დიდებულმა კომპოზიტორებმა დაგვიტოვეს…
რა მოგიტანათ „სიჭაბუკის წლებმა“?
ძალიან ლამაზად გატარებული ცხოვრების ყველაზე ლამაზი წლები… იმხელა სიყვარული და სითბო მაჩუქა „სიჭაბუკის წლებმა“… ხანდახან ნოსტალგიაც კი მაქვს იმ დროის, იმ ხალხის, ჩემი მეგობრების, იმდროინდელი თბილისის…
თბილისი…
აი, როგორც სიმღერის გარეშე არ შემიძლია, ისე თბილისის გარეშე წარმოუდგენელია ჩემთვის ცხოვრება. რა დროც არ უნდა გავიდეს, რანაირი პერიოდიც არ უნდა დადგეს, ჩემთვის ჩემი თბილისი არ იცვლება… სადმე რომ ვარ წასული, უკან დაბრუნებისას, თბილისს რომ მოვუახლოვდები, გული მიჩქარდება, მინათდება – ვიცი, რომ მშობლიურ ქალაქს დავუბრუნდი…
არასდროს გიფიქრიათ სხვა ქვეყანაში წასვლაზე? ამას იმიტომ ვკითხულობ, რომ მუსიკალური ინდუსტრია სხვა ქვეყნებში უფრო განვითარებულია, ვიდრე საქართველოში…
ალბათ, სხვაგან მეტი წარმატება შეიძლებოდა ყოფილიყო და შემოთავაზებებიც იყო, მაგრამ მე აქაურობის გარეშე ვერსად გავძლებდი…
როგორ ფიქრობთ, წლებს რა მოაქვს?
ნოსტალგიაც და გამოცდილებაც… თუმცა გული არასდროს ბერდება…
თავიდან რომ იწყებდეთ ცხოვრებას – როგორ გზას აირჩევდით?
არაფერს შევცვლიდი – ისევ იმ გზას გავივლიდი…
