…ზაფხული მიდის, ვიღა გვასწავლის
ჩამავალი მზის ანატომიას?
ლია სტურუა ერთ-ერთი გამორჩეული ავტორია მათ შორის, ვინც გასული საუკუნის 70-იანი წლების დასაწყისში შეუერთდა ლიტერატურულ პროცესს და თავის თანამოაზრეებთან (ბესიკ ხარანაული, გურამ პეტრიაშვილი, მამუკა წიკლაური…) ერთად ქართული ლიტერატურისთვის ე.წ. თავისუფალი ლექსი შემოიტანა. ის თვითგამოხატვის ძირითად ფორმად ვერლიბრს ირჩევს, თუმცა მისი სონეტების კრებული ადასტურებს, რომ მისთვის მთავარია არა ფორმა, არამედ სათქმელი. სონეტი ხომ პოეტისგან განსაკუთრებულ სმენას, დახვეწილობასა და ელეგანტურობას მოითხოვს. სხვაგვარად, სონეტი გარკვეულ ჩარჩოში მოქცეულ სტრიქონთა გარითმულ რიგს დაემსგავსება.
ლია სტურუა თანამედროვე პოეზიის სინონიმად იქცა და არა მხოლოდ ქართული პოეზიისა, რადგან მის შემოქმედებაში წარმოჩენილია ყველა ის ნიშანი, რომლებიც თანამედროვე პოეზიას ახასიათებს. მისი თანამედროვეობა გულისხმობს წარსულის გამოცდილების ათვისებას და მასზე ახლის დაფუძნებას. ლია სტურუას პოეზიაში ირეკლება წარსულის მემკვიდრეობა, ტრადიცია, ძველის ცოდნა და გადააზრება.
ვინ გასწავლათ ამგვარი ფიქრი?
გზის დასაწყისში მქონდა დიდი სირთულეები, საბჭოთა ხელისუფლების პერიოდში არ შეიძლებოდა ისე გეწერა, როგორც მე ვწერდი. არ მიბეჭდავდნენ? − უჯრაში ვდებდი და ვინახავდი. „მივაჭენებდი“ როგორც მინდოდა და ვაკეთებდი, რაც მომწონდა. იყო უსიამოვნო გამოხმაურებები, მაგრამ რომ გითხრათ, ამის გამო გაჩერებაზე მიფიქრია, ნამდვილად მოგატყუებთ.
ყველა ემოცია იხარშება შენში საბოლოოდ, ტრანსფორმირდება და შემდეგ გადმოდის ლექსად. აბსოლუტური სიმართლე არ არსებობს. პოეზია ის დიდი ტყუილია, რომელიც გაცილებით ნაღდი სიმართლეა, ვიდრე რეალური სიმართლე.
პოეტი ყოველთვის მალავს, ფარავს სიმართლეს, ფუთავს, ვუალს აფარებს, პოეზიის მთავარი ღირებულება საიდუმლოებაა.
სრულად ინტერვიუს წაიკითხავთ ჟურნალ OK!-ის აგვისტოს ნომერში.
ტექსტი: მაიკო წერეთელი
ფოტო: ალექსეი სეროვი
