მრავალწლიანი გამოცდილების მქონე ექიმისთვის ეს პროფესია გმირობას და პაციენტისადმი უანგარო სიყვარულს ნიშნავს. თვლის, რომ ექიმობა მაღალი პროფესიონალიზმი და თავდაუზოგავი შრომაა და სჯერა, ყოველი გამოწვევა, სირთულეებისა და წინააღმდეგობების მიუხედავად, გადალახვას ექვემდებარება. უყვარს ფოტოგრაფია, გატაცებულია სპორტით და ცდილობს, ჯანსაღი ცხოვრების წესს მისდიოს. რას ნიშნავს მისთვის იყოს ექიმი, რას ურჩევს ადამიანებს და რა არის ის, რასაც დიდი სიამოვნებით უთმობს დროს, ამ თემების შესახებ უფრო ვრცლად ოტორინოლარინგოლოგი ლეონ ძოწენიძე გვესაუბრება.
უპირველესად, გაგვეცანით, რამ განაპირობა თქვენი პროფესიული არჩევანი?
ყელ-ყურ-ცხვირის ექიმი ვარ. ესტონეთის პატარა ქალაქ პიარნუში დავიბადე. დედით ესტონელი ვარ. ქუთაისში გავიზარდე და ამავე ქალაქის პირველ საშუალო სკოლაში ვსწავლობდი. სტუდენტობის პერიოდი ესტონეთში გავატარე და ტარტუს უნივერსიტეტი დავამთავრე, სამკურნალო საქმე. ინტერნატურა ყელ-ყურ-ცხვირის პროფილით გავიარე. ჩემი პროფესიის მოტივატორები იყვნენ ჩემი მშობლები, მედიცინის მუშაკები. დედა სამშობიაროში მუშაობდა, მამა ექიმი-ფსიქიატრი გახლდათ. ჯერ კიდევ მეოთხეკლასელი ბიჭი ხშირად დავყვებოდი მშობლებს საავადმყოფოში და იქაური შთაბეჭდილებებით შთაგონებული ამ პროფესიით მოვიხიბლე და ექიმობა მტკიცედ გადავწყვიტე.
გვესაუბრეთ სამუშაო ადგილისა და გამოცდილების შესახებ.
თავდაპირველად, ტარტუს უნივერსიტეტის ყელ-ყურ-ცხვირის საავადმყოფოში ვმუშაობდი, შემდეგ ვილიანდის ცენტრალურ საავადმყოფოში. 1983 წელს საქართველოში გადმოვედი საცხოვრებლად და მუშაობა დედათა და ბავშვთა საავადმყოფოში გავაგრძელე. ცხაკაიას სახელობის დასავლეთ საქართველოს ინტერვენციული მედიცინის ცენტრსა და წმინდა ნიკოლოზის სახელობის ქირურგიულ საავადმყოფოში ვსაქმიანობდი. ამჟამად, „კლინიკა ლჯ“- ში, ქუთაისის საეკლესიო საავადმყოფოსა და N3 ბავშვთა პოლიკლინიკაში ვმუშაობ. პროფესიული ამაღლების კურსები გავიარე სხვადასხვა თემაზე საქართველოსა და საზღვარგარეთ. დასავლეთ საქართველოში პირველმა დავიწყე და განვავითარე ადენოტონზილექტომიის ოპერაცია ანესთეზიით.
იყო ექიმი, ნიშნავს…
მაღალი დონის ხელოვნებას, ხელოვნებათა შორის ყველაზე კეთილშობილურ პროფესიას. გმირობას – ტკივილს, ბრძოლის ველზე თავდადებას. თავდაუზოგავ სამსახურს ხალხისთვის. ავადმყოფი ადამიანისადმი უანგარო სიყვარულს, აქტიურ თანადგომას, მაღალ პროფესიონალიზმს და წმინდა ზნეობას, ბევრ უძილო ღამეს და ავადმყოფობაზე გამარჯვების სიხარულს.
რა მიგაჩნიათ თქვენი პროფესიის ყველაზე რთულ გამოწვევად?
გამოწვევები ბევრია, რომელიც პროფესიონალურად უნდა გადალახო, მიუხედავად სირთულეებისა და წინააღმდეგობებისა. ამისათვის საჭიროა მაღალი პროფესიული მზადყოფნა! აქ გამოვიყენებ უდიდესი ექიმის, ფილატოვის ნათქვამს, ყველაზე დიდი შიში და გამოწვევა – „ოპერაციის დროს ზიანი არ მიაყენო პაციენტს“.
პაციენტი, რომელიც დაგამახსოვრდათ. გაგვიზიარეთ საინტერესო გამოცდილებები.
ყოველი გადარჩენილი სიცოცხლე, ეს ნათელი სხივია ექიმის საქმიანობაში და ამავე დროს უდიდესი სტიმულიც. ასეთი პაციენტი ბევრია. პაციენტი დაავადების სირთულით და გამოჯანმრთელების შემდგომ სიამაყის გრძნობით გამახსოვრდება. მახსოვს საინტერესო შემთხვევა – 18 წლის ახალგაზრდა გაჭედილი ნესტოს ჩივილით მოვიდა. გასინჯვისა და რამდენიმე მცდელობის შემდეგ გამოვიღე ხის ღობის წვეტი, დაახლოებით 12 სმ სიგრძისა და 1.5-2 სმ სიგანით. ხუთიოდე თვის წინ, ანალოგიური შემთხვევა თურქეთის ერთ-ერთ კლინიკაშიც მოხდა, რომელსაც დიდი აჟიოტაჟი მოჰყვა. დასამახსოვრებელი შემთხვევა საკმაოდ ბევრია.
პაციენტებს ხშირად აქვთ შიში, როგორ უქარწყლებთ ამ შიშს თქვენთან მოსულ ადამიანებს?
ფსიქოთერაპიით, რჩევა-დარიგების მიცემით, რაიმე სხვა საყვარელ საქმიანობაზე ყურადღების გადატანით და საკუთარ თავში რწმენით, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.
რას იტყვით თქვენი კოლეგებისა და გუნდის შესახებ?
ჩემს ცოდნასა და გამოცდილებას კოლეგებს ვუზიარებ. ნებისმიერი ექიმის მოვალეობაა კოლეგის ავტორიტეტის შენარჩუნება. კოლეგები ვცდილობთ, ერთმანეთის აზრის მიმართ გონივრული ტოლერანტობა გამოვიჩინოთ.
გვიამბეთ თქვენს ოჯახზე.
მყავს ერთი ვაჟი, ერეკლე ძოწენიძე. ისიც ექიმი ოტორინოლარინგოლოგია. ოჯახით ცხოვრობს და მუშაობს ესტონეთის ქალაქ ტალინში. ის ერთ-ერთი წამყვანი კლინიკის განყოფილების ხელმძღვანელი გახლავთ. ჰყავს მეუღლე ანი ყურაშვილი, კულტურათაშორისი კომუნიკაციის სპეციალისტი. ანი და ერეკლე ქართული დიასპორის წარმომადგენლები არიან ესტონეთში, რამდენიმე უცხო ენას ფლობენ, საქველმოქმედო საქმიანობას ეწევიან და ზრდიან ორ არაჩვეულებრივ ქალიშვილს – მატა 4 წლისაა, რია 9 თვის. მყავდა ჩინებული მეუღლე, რუსუდან გიორგაძე. ისიც ექიმების დინასტიის წარმომადგენელი, რომელიც 6 წლის წინ დამეღუპა.
ჰობი, საქმიანობა, რომელსაც გარდა პროფესიისა, სიამოვნებით უთმობთ დროს.
დაძაბული დღის რეჟიმის მიუხედავად, ჯანსაღი ცხოვრების წესს ვეწევი. ჩემი საყვარელი საქმიანობაა ფოტოგრაფია, ველოსპორტი და ჩოგბურთი.
რას ნიშნავს თქვენთვის ქუთაისი?
ქუთაისი ჩემთვის არის – სიყვარული, პოეზია, სიმღერა, იუმორი, სიმშვიდე, იმერული სიდარბაისლე, ხელგაშლილი მასპინძელი, საიმერეთოს დედოფალი, ოცნებათა ზღვა.
რას ეტყოდით ადამიანებს გზავნილის სახით?
იცით თუა რა, რომ დაქანცული სხეულისა და გატანჯული სულის სამკურნალოდ საუკეთესო წამალია იმედი. იმედი არ მოგვიშალოს ღმერთმა! გავუფრთხილდეთ ერთმანეთს. დაე, ჩვენი ცხოვრების მეგზური გახდეს სითბო, სიკეთე, მზრუნველობა, სიყვარული და ბედნიერება.
ტექსტი: მარიამ ირემაძე
ფოტო: ნინი გორდაძე
