რუბრიკა #OK! ჭიქა ყავასთან სტუმარია ქართველი ახალგაზრდა მსახიობი და ტელეწამყვანი ანკა ვასაძე. იგი #OK – თან ინტერვიუში ისაუბრებს თეატრზე, ცეკვაზე, ბავშვობაზე და საუკეთესო მოგონებებზე.
რუბრიკის პარტნიორია მალონგო
ცხოვრების რა ეტაპზე მიხვდით, რომ მსახიობობა გინდოდათ?
რაც თავი მახსოვს ეს პროფესია მინდოდა, შეიძლება ითქვას, რომ არც მნდომებია სხვა სფეროში ყოფნა, ამიტომ ეს თავისთავად მოხდა. ფიქრობდნენ, რომ სტაბილური პროფესიის არჩევა უფრო უკეთესი იქნებოდა ჩემთვის, მაგრამ დღესაც მგონია, რომ ყველაზე ბედნიერი ამ პროფესიაში ვარ.
პირველი როლი…
პირველი როლი მეორე კურსზე ვითამაშე ირაკლი ძნელაძის სპექტაკლში – „მეწაღის ცოლის ამბავი“, სადაც ვიყავი წითელკაბიანი ქალი. ეს სირთულესთან ერთად, ძალიან დიდი გამოცდილება და სიამოვნება იყო ჩემთვის.
რა არის შენთვის, როგორც მსახიობისთვის, ყველაზე მნიშვნელოვანი?
ფერები მიყვარს, როგორც ცხოვრებაში, ისე პროფესიაში. არ მიყვარს, როდესაც ერთ კონკრეტულ ჟანრის მსახიობს მიმაკუთვნებენ. მინდა გამოვცადო ის, რაც არ მაქვს გამოცდილი. მიზანი ყოველთვის მახარებს, მაგრამ პროცესი არის მთავარი ინტერესი ჩემთვის.
თეატრის სცენა თუ კინოს გადასაღები მოედანი?
ორივე ნაწილია ჩემი პროფესიის და მიუხედავად იმისა, რომ თეატრის პრაქტიკა უფრო მაქვს, მაინც ვთვლი, რომ კინოსა და თეატრის მსახიობი ვარ.
როგორი იყო ანკა ვასაძის ბავშვობა?
ჩემი ბავშვობა ჩემთვის ძალიან ძვირფასია. ყველაზე მეტად ის მომწონს, რომ დიდხანს ვიყავი ბავშვი.
რა როლი ითამაშეს მშობლებმა თქვენს ცხოვრებაში?
შეიძლება პათეტიკურად ჟღერდეს, მაგრამ ყველაზე დიდი მოტივატორი დედაჩემი არის ჩემთვის. რაც შეეხება მამას, ის არის ძალიან კარგი მეგობარი. დღეს რომ ვაანალიზებ, ძალიან დამეხმარა მამაჩემის შეგონებები პროფესიაში. იგი სულ მარიგებდა, რომ არ დამეკარგა პროფესია, რომ გამეძლო სირთულეებისთვის ასე მსუბუქად.
თავად როგორი დედაა ანკა ვასაძე?
რაც არ უნდა დიდი სიყვარული და პასუხისმგებლობა გქონდეს შენი შვილების მიმართ,ყოველთვის გაკლია რაღაც და ყოველთვის გინდა, რომ შენი შვილებისთვის უკეთესი დედა იყო.
ცეკვავენ ვარსკვლავებამდე თუ ცეკვავდი?
ნინო კირვალიძესთან დავდიოდი ქართულ ცეკვაზე, სადაც არ გამოვირჩეოდი დიდი ტალანტით და მონდომებით. უბრალოდ ძალიან მიყვარს ცეკვა, ქორეოგრაფია და ყოველთვის ვუყურებდი არა მხოლოდ ბალეტს, არამედ სხვადასხვა მიმდინარეობის ცეკვას. დღეს რომ მეკითხებიან, რომ არა მსახიობი, შეიძლება მხოლოდ მოცეკვავე ვყოფილიყავი…