შეუძლებელია, ფოტოგრაფ სოფო პაპიაშვილის ნამუშევრებს შეხედოთ და მათ მიმართ გულგრილი დარჩეთ, იმდენი ცოცხალი ემოცია, სიღრმე და მკაფიოდ გამოხატული გრძნობებია. სოფოს შემოქმედებითი ხელწერა, ძირითადი ნიშა პორტრეტებია − შავ-თეთრ კადრებად ასახული მარტივი ადამიანური გამომეტყველებები, რომლებიც ამბავს ჰყვება. როგორ ეძებს ფოტოგრაფი შთაგონებას, როგორია გადაღების პროცესი და რა მიაჩნია თავისი პროფესიის მთავარ გამოწვევად? − ამ შეკითხვებზე პასუხებს ახალგაზრდა, ნიჭიერ ფოტოგრაფ სოფო პაპიაშვილთან ინტერვიუში წაიკითხავთ.
სოფო, თქვენი ფოტოგრაფია განსაკუთრებულია და ერთგვარად, მარტივიცაა, თქვენი ფოტოების დათვალიერებისას ამოიცნო ავტორის ხელწერა. რატომ პორტრეტები? და რატომ შავ-თეთრი?
მე ვიღებ თვალებს, ადამიანის ისტორიას და შავ-თეთრში ის უფრო მკაფიოდ ჩანს, ყოველგვარი ზედმეტობის გარეშე.
მთავარი, რაც თქვენს ფოტოებს ახასიათებს, არის ემოცია. ძალიან საინტერესოა, როგორ უქმნით თქვენი ობიექტივის გმირებს განწყობას, რათა შემდეგ მათი ემოცია ფოტოხელოვნებად გარდასახოთ? მოგვიყევით გადაღების პროცესებზე.
ხშირად, როდესაც გმირი იცინის, ვთხოვ იცინოს ხმით, ოღონდ აუცილებლად ხმით, რათა გამოვიდეს გულწრფელი სურათები. ასეთ დროს, ჩვეულებრივ, ჩვენ ერთად ვიცინით ხოლმე.
თქვენი ძირითადი პროფესია რა არის? რით იყავით გატაცებული ფოტოგრაფიამდე და როგორ შემოვიდა ეს სფერო თქვენს ცხოვრებაში?
ფოტოგრაფია ჩემს ცხოვრებაში როგორც ჰობი და ამავე დროს, როგორც პროფესია, შემოვიდა საკმაოდ ადრეულ ასაკში. მაშინ 16 წლის ვიყავი. 8 წელი მივუძღვენი მას. ვსწავლობდი ფილოსოფიის ფაკულტეტზე. საკმაოდ საინტერესოდ მახსენდება ეს დრო.
სოფო, რა გიტაცებთ ფოტოგრაფიის გარდა? რაში პოულობთ ემოციურ განტვირთვას?
მიყვარს მუსიკა, ხატვა. სიამოვნებით ვკითხულობ, როცა მცალია. მაგრამ ახლა სამი თვის შვილი მყავს და ცოტა რთულია თავისუფალი დროის გამოძებნა. ძალიან მინდა კერამიკაზე მუშაობის შესწავლა.
რა მიგაჩნიათ თქვენს პროფესიაში ყველაზე დიდ სირთულედ, გამოწვევად? ვგულისხმობ გადაღების პროცესს მთლიანად.
მიჭირს ვიპოვო შთაგონება. როცა შემოქმედებითად ვნელდები, თითქოს ერთ ადგილას ვდგავარ. საბოლოოდ, ისე გამოდის, რომ შთაგონების პოვნის საიდუმლო მარტივია − ასეთ დროს, უნდა ადგე და წახვიდე გადასაღებად.
ვის გადაიღებდით დიდი სიამოვნებით და რატომ?
მხატვარ ჯორჯია ო’კიფის, რომელიც სამწუხაროდ, გარდაცვლილია. ტილდა სუინტონს, ტატიანა პატის − ამ ადამიანებიდან ერთ-ერთს დიდი სიამოვნებით გადავიღებდი.
ტექსტი: თაკო გვაზავა
ფოტო: სალომე ჯაყელი
