ქუთაისი იყო და არის ქალაქი, სადაც კულტურა არ არის ჩაკეტილი, ის მოძრაობს, იცვლება, ქუჩიდან სცენაზე ადის და პირიქით. სწორედ ამ მოძრაობაში – თაობებს შორის, სივრცეებს შორის, ხმებსა და ფორმებს შორის – იბადება იმედი, რომ ეს ქალაქი არასოდეს დაკარგავს საკუთარ იდენტობას. მაშინ, როცა შენობის კედლები ნესტით ჩამორეცხილ ისტორიას ინახავს,
მოძრაობა ამ სივრცეს ახალ სიცოცხლეს ჩუქნის.
ფოტოსესია არის ერთი შეხედვით მხოლოდ ვიზუალური იმპულსი – მაგრამ რეალურად ის დიდ ამბავს გვიყვება.
მოძრაობა – წარსულის ფონზე, ახალგაზრდული სხეულით, ისტორიულ სივრცეში – ეს ყველაფერი ქმნის დიალოგს. დიალოგს, რომელშიც ჩართულია ქალაქი, თაობა და დრო.
ეს კომპოზიცია ახალი კულტურული მოძრაობის ნაწილია – ქუთაისში ხელოვანები უბრუნდებიან მიტოვებულ სივრცეებს, მათ ახალ სიცოცხლეს სძენენ.
ეს ცეკვა, სიჩუმეში ჩაწერილი, ქალაქის წარსულს უკავშირებს დღევანდელობას და ამით გვახსენებს:
სილამაზე ხანგრძლივია – როცა მას პატივს სცემ.
ეს არის ცეკვა ქუთაისისთვის. ნაზი, მაგრამ მტკიცე ნაბიჯი, რომელიც გადმოსცემს დაუმარცხებელ ძალას – ქალების, ხელოვნებისა და მეხსიერების.
ბალეტი მკვეთრად განსხვავდება ხელოვნების სხვა სახეობებისგან – ის არ საუბრობს სიტყვებით, მაგრამ ზუსტად გადმოსცემს ყველა განცდას. ბალეტში მოძრაობა არის ტექსტი. ხოლო როცა ეს ტექსტი იწერება საბჭოთა დროის სანატორიუმის მარმარილოზე, იქ რაღაც ძველიც იღვიძებს – და რაღაც ახალიც იბადება.
ბევრს ჰგონია, რომ ქუთაისი მხოლოდ ისტორიული ქალაქია – ძველი დედაქალაქი, რომელიც მემკვიდრეობით ცხოვრობს. მაგრამ სინამდვილეში ქუთაისი ქალაქია, რომელიც მუდამ გადაადგილდება – კულტურულად, ინტელექტუალურად, ადამიანურად. იგი იყო ქართული პრესის აკვანი, თეატრის მეორე ცენტრი, პოეზიის ქალაქი, მუსიკის სივრცე, და დღეს – ახალგაზრდული შემოქმედების ცოცხალი პლატფორმა.
ფოტოსესია წყალტუბოს ძველ სანატორიუმში ახალგაზრდა ბალერინების მონაწილეობით – ეს არის მტკიცე გზავნილი, რომ თაობები ქალაქს კვლავ ეძებენ და ხელახლა ქმნიან.
