სლოვაკეთის საზღვრისაკენ მიმავალი ბავშვი, რომელიც ტირის, გახდა უსამართლობის პირისპირ მარტო დარჩენილი ბავშვების სიმბოლო. საბედნიეროდ, პატარას მშობლები გადარჩნენ. თუმცა, თავისთავად ძალიან რთული აღმოჩნდა ეს კადრი ყველასთვის. პატარები, რომლებიც თვეზე მეტია ცხოვრობენ ბუნკერებში და ბავშვები, რომლებმაც შეწყვიტეს სუნთქვა… ასე იყო, არის და ღმერთმა გვაშოროს, რომ ოდესმე კვლავ გამეორდეს, ერაყის, ავღანეთის, სირიისა და ყველა იმ ომის დროს, როცა ადამიანების არაადამიანურ ზრახვებსა და დაპირისპირებებს ეწირებიან უფლის უმშვენიერესი ქმნილებები − ბავშვების სახით.
სამი შვილის დედა ვარ და როცა ამაზე ვფიქრობ, ბრაზი მიპყრობს. ვგრძნობ, როგორ მეჩხირება ყელში ბურთი და როგორ აპირებს ცრემლები ვულკანივით ამოხეთქვას. ამ დროს ვხვდები, რომ ცრემლები მართლაც ყოფილა ცხარე. ვიწყებ ტირილს და ვგრძნობ, როგორი უსუსური ვარ, რომ ვერ ვუშველე ბავშვებს, ჩემი შვილების თანატოლებს. ომს მოაქვს ტანჯვა, სიკვდილი და დიდი ტკივილი, ამიტომ კარგად უნდა აწონო, რა დევს სასწორზე ორთავე მხარეს. ბავშვები არ უნდა იღუპებოდნენ. მხოლოდ მშვიდობა უნდა ვუსურვოთ უკრაინელ ხალხს, რადგან მათი საოცარი თავგანწირვა უკვე ყველამ ვნახეთ. ეს ხალხი იმსახურებს მშვიდ და ბედნიერ ცხოვრებას საკუთარ ქვეყანაში − ცბიერი და უსამართლო ჩანაფიქრების გარეშე. ჩვენ, ყველამ ერთად, უნდა შევძლოთ, ცხარე ცრემლები ბედნიერების ცრემლებად ვაქციოთ. ის პატარა ბიჭუნა, კი როგორც ამ ომის ყველაზე ტრაგიკული სიმბოლო, გახდა მთავარი პერსონაჟი მხატვარ ლევან სონღულაშვილის ნახატში, რის შესახებაც ვრცლად OK!-ის ინტერვიუში გიამბობთ.
ინტერვიუსგაგრძელება იხილეთ ჟურნალ OK!–ში
ტექსტი: მარიამ გაბედავა
