ახლა, როცა საქართველოს ისტორიას სხვადასხვანაირად კითხულობენ და კონტექსტიდან ამოგლეჯილ ანალიზებს დებენ ადამიანები, როცა ციფრულმა ეპოქამ ასპარეზი მისცა ყველას – იყოს ყოვლისმცოდნე და ღრმა ანალიტიკოსი – ადამიანური ისტორიები განსაკუთრებით დაფასდა.
დაჩქარებულ დროსა და ინფორმაციის ზღვაში ფერმკრთალდება ამბები, რომელთა დავიწყებაც არ შეიძლება. ეს ამბები ჩვენი ნაწილია – ისტორია, სავსე შეცდომებით. ამ შეცდომების გააზრება და ანალიზი კი მყარ ფასეულობებს აყალიბებს.
ჩვენ გვინდა ყურადღება გავამახვილოთ უახლესი ისტორიის ერთ მტკივნეულ ეტაპზე – აფხაზეთის ოკუპაციაზე. იმ ადამიანებზე, ვინც ამ პოლიტიკური ფაქტის მიღმა დგანან – მათზე, ვისაც საკუთარ მიწაზე ლტოლვილებს ვუწოდებთ.
უპირველესად, მინდა ვაღიარო და მოვინანიო ის საშინელი სნობურ-უვიცი დამოკიდებულება, რასაც ისინი აქ გრძნობდნენ. საბედნიეროდ, ეს გავაანალიზეთ, და ჩემსავით ბევრს სურს ბოდიშის მოხდა.
ამ ადამიანებმა, რომლებმაც ყველაზე სანდო და მშვიდი ადგილი – საკუთარი სახლი დაკარგეს, შეძლეს და გააგრძელეს ცხოვრება მათთვის მტრულად განწყობილ ადგილას, საკუთარ სამშობლოში. დადგნენ ფეხზე, გულში არ დაიტოვეს წყენა და გვაჩვენეს მაგალითი – გაგვახსენეს, რომ ადამიანები ვართ.
მათ თვალებში აფხაზეთი ისე მძაფრად ირეკლება – ყველაზე ძლიერ სიყვარულადაა გულში ჩარჩენილი. მათაც და ჩვენც გვჯერა, რომ ოკუპაცია დასრულდება. გვახსოვდეს, ვინ არის ოკუპანტი და არასდროს შევეგუოთ ამას.
იმედია, დადგება დღე, როცა ოკუპანტი ბოდიშს მოიხდის.
ერთი სრული სამყარო – ერთი ადამიანი თავის განუმეორებელ გზას გადის: დაბრკოლებებით, შეცდომებით, სიხარულით, ტკივილითა და ბედნიერებით სავსე გზას.
რა თქმა უნდა, ამ გზაზეც არის ადგილები, სადაც ეცემი, მერე დგები ან ვერ დგები; არის დამღლელი აღმართები და თვალუწვდენლად ლამაზი პეიზაჟები.
ამ გზასაც აქვს შესახვევები, გზაჯვარედინები – და ყველას სხვადასხვა წერტილამდე მიჰყავს.
მთავარია, სიარული ისწავლო და შეძლო. ეს გზა აუცილებლად მიგიყვანს მთავართან – საკუთარ თავთან.
და ამ გზას ცხოვრება ჰქვია.
სიყვარულით,
მაიკო წერეთელი
ჟურნალ OK!-ს მთავარი რედაქტორი
