ოლაფურ ელიასონი დანიელ-ისლანდიელი ხელოვანია, რომელიც ცნობილია საკუთარი სივრცული პროექტებითა და ინსტალაციებით.
ელიასონი თავის ნამუშევრებში უმეტესწილად განათებას, წყალს, ჰაერსა და ტემპერატურას იყენებს ისე, რომ დამთვალიერებელს უქმნის განსხვავებულ სანახაობას. 2003 წელს მისი ნამუშევარი წარმოდგენილი იყო ვენეციის 50-ე ბიენალეზე, სახელწოდებით The Blind Pavillion. 2019 წელს ოლაფურ ელიასონი დაინიშნა გაეროს განვითარების პროგრამის მიერ განახლებული ენერგიისა და კლიმატის ცვლილების ამბასადორად.
მის ერთ-ერთ პირველ ნამუშევარში – In Your Strange Certainty Still Kept (1996) წყალი ისხმება ჭერზე დამონტაჟებული პერფორირებული შლანგიდან ბნელ ოთახში და ქმნის მოციმციმე ფარდას − განათების მეშვეობით წყლის წვეთები ჰაერში გაყინული გვეჩვენება. წყალში ხსნადი არატოქსიკური საღებავი ურანი, რომელსაც ოკეანეების ნაკადების შესამოწმებლად იყენებენ, ოლაფურ ელიასონმა მდინარეში ჩაასხა, რის შედეგადაც წყალი გამწვანდა. ელიასონმა ეს 6 სხვადასხვა ქალაქში განახორციელა წინასწარი დაანონსების გარეშე. ამ თემაზე იწერებოდა სტატიები და ჩნდებოდა შეკითხვა – რატომ გაამწვანა არტისტმა ეს მდინარეები? არტისტის პასუხი ასეთი იყო: მას უნდოდა ადამიანები უნებლიეთ ახლებურად დაჰკვირვებოდნენ და ახალი ურთიერთობა დაეწყოთ მათთვის კარგად ნაცნობ, ხშირად შეუმჩნეველ გარემოსთან.
ელიასონი ამჟამად ბერლინში, დაახლოებით 40 ადამიანთან ერთად მუშაობს − ისინი არიან არტისტები, არქიტექტორები, მეცნიერები და ტექნიკოსები. მისი პრაქტიკა ძალიან ხშირად სრულიად სცდება ხელოვნების დარგს და უფრო გლობალურ პრობლემებს ეხება. ოლაფურ ელიასონს მიაჩნია, რომ ხელოვნებას ბევრი რამის შეთავაზება შეუძლია სამყაროსთვის, არტისტული აზროვნება მუდმივად პოტენციალის ძიებასა და რეალობის ფარდობითობაზეა დაფუძნებული. მისი აზრით, ხელოვნების დანიშნულებაა, შეეხოს ისეთ მნიშვნელოვან და გადამწყვეტ საკითხებს, როგორიცაა, მაგალითად, კლიმატის ცვლილება ან საზოგადოებრივი უთანასწორობა.
ელიასონმა მინიკ როსინგთან ერთად კოპენჰაგენის მერიის მიმდებარედ კლიმატის ცვლილებასთან დაკავშირებით დადგა ყინულის 12 ინსტალაცია, რათა ადამიანთა ცნობიერება აემაღლებინა კლიმატის ცვლილების შესახებ პირდაპირი გამოცდილების საფუძველზე. კოპენჰაგენის შემდეგ ასეთი ინსტალაცია არტისტებმა გააკეთეს პარიზში, UN-ის კლიმატის კონფერენციის დროს კი ლონდონში, ორ ადგილას – ბლუმბერგის სათავო ოფისთან და მუზეუმ Tate Modern-თან.
2012 წლის ზაფხულში, ყოველ შაბათ საღამოს მუზეუმი Tate Modern თიშავდა განათებას თავის სიურრეალისტური ხელოვნების გამოფენის ნაწილში და ეპატიჟებოდა დამთვალიერებლებს, რომლებსაც უნდა ჰქონოდათ ელიასონის ნათურა The little sun − ეს იყო ერთგვარი ბილეთი შესასვლელად და ასევე ხელის ფარანი ბნელი მუზეუმის გასანათებლად. ადგილსპეციფიკურ ინსტალაციაში გამოყენებული იყო წრიული ეკრანი, სარკისებრი ჭერი და ხელოვნური ნისლი მზის ილუზიის შესაქმნელად. ჩამოკიდებული სარკისებრი ალუმინის ფურცელი აორმაგებდა დარბაზის მოცულობას, განათებულმა ნახევარწრემ და მისმა ანარეკლმა კი შექმნა მასიური, დახურული მზის გამოსახულება.
გამოფენისთვის ელიასონმა შეიმუშავა კითხვარი მუზეუმ Tate Modern-ის თანამშრომლებისთვის. შეკითხვები იყო ასეთი: შეცვალა თუ არა ამინდის ფენომენმა ოდესმე თქვენი ცხოვრება? თქვენი აზრით, სხვა ადამიანებისადმი ტოლერანტობა ამინდის პროპორციულია? იცით თუ არა, როგორი ამინდია თქვენი სამუშაო სივრცის გარეთ? პასუხები გამოქვეყნდა გამოფენის კატალოგში, რომელიც ასევე მოიცავდა ხელოვნების კომუნიკაციის, მეტეოროლოგიური ანგარიშების, ამინდის უცნაური მოვლენებისა და სტატისტიკის ირგვლივ ინფორმაციას და ესეების სერიას ამინდის, დროისა და სივრცის შესახებ.
