ჩვენი რუბრიკის OK! MEN- ის სტურმარია თანამედროვე დროის ერთ-ერთი გამორჩეული არტისტი, მსახიობი და მომღერალი ანდრია გველესიანი. ანდრიამ OK!-თან ინტერვიუში ისაუბრა თეატრზე, სპორტზე, ოჯახსა და სხვა მრავალ საინტერესო თემაზე.
როგორ დაიწყო თქვენი და მუსიკის ურთიერთობა?
პირველი ორი სიმღერა „ო სოლე მიო“ და „რა მადლიანად ანათებს“ ბებიაჩემმა მასწავლა. სადაც არ უნდა მოვხვედრილიყავი, სკოლაში, ბაღში, ყველგან ამ ორ სიმღერას ვმღეროდი. შემდეგ რომ ნახეს ჩემებმა მონდომებული ვიყავი, მიმიყვანეს ჯანსუღ კახიძის კაპელაში და პირველი პროფესიონალური ნაბიჯები გადავდგი იქ.
როდის დაინტერესდით თეატრით?
გარკვეული დროის განმავლობაში მადრიდში ვცხოვრობდი, სადაც ვთამაშობდი ფეხბურთს და მოულოდნელად მოვხვდი თეატრალურ დასში, სადაც ესპანურად მიწევდა სპექტაკლების თამაში. იქ მივხვდი, რომ ჩემი საქმე იყო მსახიობობა, მომღერლობა, არტისტობა, რომელიც ამ ორ საქმეს აერთიანებს.
რომელ როლს გამოარჩევდით?
მე ძალიან მსიამოვნებს თეთრი ბაირაღების თამაში, რადგან რაღაცნაირად ეროვნული ხაზი ჩემში მაღალ დონეზე არის აყვანილი. მაინც საბოლოო ჯამში, მივდივარ ხოლმე იმ დასკვნამდე, რომ უფრო მეტად მსიამოვნებს რაღაც ქართულში თამაში.
ახდენს თუ არა როლი თქვენს პიროვნულობაზე გავლენას?
როცა როლზე ვმუშაობ, პირობითად, ცუდ, უარყოფით პერსონაჟზე, ვცდილობ ხოლმე იმ ცუდი ხასიათის, ცუდი რაღაცეების წამოწევას ჩემში, რადგან ზოგადად შენგან გამომდინარე უნდა გააკეთო ეს როლი. თუმცა ეს ყველაფერი სცენაზე რჩება, იმისთვის, რომ ადამიანებს დაანახო რაღაც კარგია თუ ცუდი.
ანდრია გველესიანი, როგორც მამა…
ყველაზე რთული პროფესია არის მამობა. იმიტომ, რომ აღზრდაზე რთული არაფერი არ არის. რომ მიყვებიან ხოლმე ჩემ ბავშობაზე და რომ ვუყურებ სანის, ვხვდები როგორიც ვიყავი. მეც ეგეთი ბავშვი ვიყავი რომ არასდროს არ ვჩერდებოდი და დიდ ძალისხმევას მოითხოვდა ჩემი აღზრდა. იგივეა ახლა სანი, იმედი მაქვს, რომ გავუმკლავდებით.
